Integratie van landgebruik en bossen in toekomstige klimaatregimes: beleidsopties en methodologische uitdagingen

Samenvatting

Het Klimaatsverdrag van de Verenigde Naties (UNFCCC) en het bijbehorende Kyoto Protocol benaderen de sectoren landgebruik, bosbouw en ander landgebruik (Agriculture, Forestry and other Land Use: AFOLU) op een fragmentarische manier: niet alle activiteiten, niet alle gassen en niet alle land is onder het verdrag gebracht. Bovendien mag netto koolstofopname in deze sectoren gebruikt worden om uitstoot van broeikasgassen in andere sectoren te compenseren, aangezien de sector "Land-Use Change and Forestry" geen integraal onderdeel is van de kwantitatieve emissie reductie doelstellingen zoals die zijn afgesproken voor de eerste budgetperiode onder het Kyoto Protocol voor de landen die zijn opgenomen in annex I van het klimaatsverdrag.

De hoeveelheid uitstoot van broeikasgassen in de AFOLU sector is significant en de meeste emissies vinden plaats in niet-annex I landen: landen zonder een emissie reductie doelstelling. Echter het feit dat er veel uitstoot plaatsvindt, betekent ook dat er een aanzienlijk mitigatie potentieel is in die landen. De andere kant van de medaille is dat als landen de mogelijkheid willen behouden om de hoofddoelstelling van de UNFCCC te behalen binnen een redelijk tijdsbestek, de emissie reducties onder een toekomstige klimaatsovereenkomst voor de periode na 2012 aanzienlijk groter moeten zijn dan er nu is afgesproken voor de eerste budgetperiode. Deze twee zaken tezamen maken duidelijk dat de AFOLU sector onder het toekomstige klimaatsregime gebracht zou moeten worden. Dit zal echter alleen acceptabel zijn voor nietannex I landen als dat hun (economische) ontwikkeling niet in de weg staat maar het juist stimuleert. Het moet dan ook niet leiden tot verplichtingen voor niet-annex I landen; het moet eerder een uitnodigende kans zijn om de (economische) situatie in dergelijke landen te verbeteren en om (financiële) profijt te ondervinden van het aangaan van een dergelijke betrokkenheid.

Deze WAB (Wetenschappelijke Assessment en Beleidsanalyse Klimaatverandering) studie presenteert vijf beleidsopties die gebruikt kunnen worden door niet-annex I landen op een vrijwillige basis, op een voor het land gunstig moment; opties die zullen leiden tot een bredere en diepere betrokkenheid van ontwikkelingslanden in een post-2012 klimaatsverdrag, zonder dat deze betrokkenheid de algemene ontwikkeling van die landen in de weg staat, en wel tegelijkertijd de annex I landen in de mogelijkheid stelt om hogere emissie reductie doelstellingen aan te gaan.