Technologieovereenkomsten voor internationaal klimaatbeleid: Is een emissiehandelssyteem te rijmen met technologiebenaderingen?

Technologieovereenkomsten voor internationaal klimaatbeleid: Is een emissiehandelssysteem te rijmen met technologiebenaderingen?

Klimaatverandering staat al geruime tijd op de internationale onderhandelingsagenda. Vijftien jaar geleden, in 1992, werd in de UNFCCC, een raamwerkconventie, afgesproken dat gevaarlijke klimaatverandering moet worden voorkomen. Alhoewel een belangrijke stap, was het onduidelijk welke landen hoeveel actie zouden moeten ondernemen. Dat werd verder vastgelegd in 1997, in het Kyoto Protocol. In dat verdrag, dat onderdeel uitmaakt van de UNFCCC, staat dat industrielanden hun broeikasgasemissies moeten verminderen, daarvoor emissiehandel mogen gebruiken, en dat ontwikkelingslanden onder voorwaarden hun emissiereducties kunnen verhandelen.

In 2012 eindigt het Kyoto Protocol. Het is mogelijk dat een vervolg op Kyoto weer volledig op een emissiehandelssysteem wordt gebaseerd. In dit rapport wordt gekeken naar andere vormen van klimaatregimes, waaronder afspraken over het realiseren van technologische verbeteringen die leiden tot broeikasgasreductie.

Deze studie, uitgevoerd in het kader van het Wetenschappelijk Assessment en Beleidsanalyse Klimaatverandering (WAB), bespreekt enkele mogelijke voorbeelden van dergelijke technologieovereenkomsten, aan de hand van hun emissiereducties, de kosten en de politieke haalbaarheid. Vervolgens wordt bekeken hoe technologieovereenkomsten de werking van een emissiehandelssysteem zou beïnvloeden als beide naast elkaar zouden bestaan in de internationale context.