Verkeerslawaai, wie doet er wat aan?

Een korte evaluatie van het gevoerde geluidbeleid

Verkeerslawaai is van alle tijden, geluidhinder ook. En zelfs geluidbeleid is niet nieuw. Er zijn 4000 jaar oude Mesopotamische kleitabletten gevonden waarop een opsomming van straffen staat voor het maken van teveel lawaai. Ten tijde van Julius Caesar had men in Rome zoveel last van het geratel van ossenkarren op de straatkeien, dat een regeling werd ingesteld die het ossenkarbestuurders verbood om op bepaalde tijden met hun karren door de stad te rijden. Tegenwoordig zijn het niet de ossenkarren, maar auto’s, vliegtuigen en treinen die het verkeerslawaai veroorzaken. Veel geluidregelgeving komt ook niet meer van het stadsbestuur, maar is EU-regelgeving vanuit Brussel. Met name op het gebied van geluidemissies van auto’s bestaat al dertig jaar Europese regelgeving. Emissie-eisen zijn in die tijd een aantal malen aangescherpt.

Doordat de testomstandigheden niet op de praktijk zijn toegesneden, en steeds veranderden en doordat er geen regels voor het (dominante) lawaai van banden bestonden, zijn personenauto’s in de afgelopen dertig jaar niet stiller geworden. Vrachtwagens zijn wel iets stiller geworden. Op nationaal, provinciaal en lokaal niveau wordt ook geluidbeleid gevoerd. Daarbij gaat het, naast technische maatregelen als het plaatsen van schermen en het isoleren van woningen, vaak om verkeersbeleid en om ruimtelijk beleid (het scheiden van bron en ontvanger). Ondanks deze beleidsinspanningen op allerlei niveaus is de geluidhinder de afgelopen decennia niet noemenswaardig gedaald. De verwachting is dat dat ook de komende decennia niet het geval zal zijn. Daarmee is geluid dus een hardnekkig milieuprobleem.